لباس سنتی ایرانی قدیمی

لباس سنتی ایرانی قدیمی + دوستداران لباس های قدیمی حتما این مطلب را ببینید همگی در سایت مگسن.امیدواریم این مطلب مورد توجه شما عزیزان قرار گیرد.

تنوع قومیت‌ها در ایران به تنوع پوشش‌ها منجر شده و باعث شده هر تکه از ایران به رنگی دربیاید. تنوع آب‌هوایی، پیشینه تاریخی و خلق و خو و فرهنگ خاص هر خطه، لباس‌های خاص هر منطقه را شکل داده است؛ لباس‌هایی که این روزها یا به کل خط تولیدشان متوقف شده و در حال انقراض هستند یا کنج کمدها و جالباسی‌ها خاک می‌خورند. از بین تمام این لباس‌ها، پوشش زنان ایرانی بارزتر است؛ چرا که این لباس‌ها نمادی از فرهنگ و عقیده هستتند.

لباس‌های محلی ایران که در بین اقوام ایرانی رایج است، به گونه‌ای طراحی شده‌اند که در آن‌ها شور زندگی، اصالت، رنگ و هنر ایرانی را خواهید دید. در حال حاضر برخی از اقوام اصیل در ایران همچنان از لباس‌های محلی استفاده می‌کنند و می‌توانید تجلی فرهنگ، هنر و اعتقادات یک قوم را در طراحی و دوخت لباس محلی آن پیدا کنید. طراحی لباس‌های محلی بسیار متنوع است، مثلا لباس دختران جوان و لباس نوعروسان و زنان پا به سن گذاشته هر کدام دارای طرح متفاوت است و لباس آقایان هم در نوع خود دارای تنوع هستند و به طور کلی لباس‌های محلی ایرانی دارای نام‌های خاص، فلسفه و کاربردهای مختلف هستند.

تنوع آب و هوایی ایران در کنار آداب و رسوم و فرهنگ‌های قومی قبیله‌ای، پوشش‌های مختلفی را در اقصانقاط کشور پدید آورده است. پوشش‌هایی که با طراحی خاص و رنگ‌های متفاوت، هریک به‌تنهایی می‌توانند معرف بخشی از تنوع فرهنگی ایران‌زمین باشند. برخلاف جوامع شهری که سبکی واحد را در پوشش خود رعایت می‌کنند، مردمان نواحی مختلف ایران، الگوی متفاوتی در لباس پوشیدن دارند. الگویی که از فلسفه‌ای خاص سخن می‌گوید و در پس همه طرح‌ها و رنگ‌های آن، بخش وسیعی از سنت و فرهنگ و هویت ایرانی را می‌توان جست‌و‌جو کرد.

پوشش محلی کردی از قدیمی‌ترین و زیباترین لباس‌های محلی ایرانی است و قدمت آن به دوره هخامنشی بازمی‌گردد. لباس کردی بین اقوام مختلف کرد از کردستان تا ایلام و کرمانشاه با کمی تفاوت اما با همان ساختار و اصالت طراحی می‌شود.

در لباس های آذری از رنگ‌های شاد و سنگین استفاده شده و این لباس نماد شجاعت و دلاوری است. جنس پارچه‌های لباس محلی آذری متنوع و بسته به توان مالی افراد متفاوت است اما معمولا از ابریشم و ترمه استفاده می‌شود.

لباس آذری از سه قسمت تن‌پوش، سرپوش و پاپوش تشکیل شده است. سرپوش زنان شامل کلاه، عرقچین، شال، روسری، چارقد و آلا چارشاب (چادر رنگی) است و تن پوش آن‌ها از کوینک (پیراهن بلند)، جبکن (لباس مخملی که روی کوینک می‌پوشند)، دن (پیرهن)، شلته (دامن کوتاه)، جلیقه، خود (کت معمولی) و یل (کت با پارچه مخمل و ترمه) است. لباس مردان آذری هم از عرقچین، کوینک، کلاه، آرخالق (کت بلند) و چاروق تشکیل می‌شود.

پوشش محلی بلوچی گران قیمت‌ترین لباس های ایرانی در بین اقوام است، زیرا لباس‌های محلی که در حال حاضر هم می‌توانید در شهرهای مختلف سیستان و بلوچستان به وفور پیدا کنید از جنس الیاف ابریشمی زیبا با رنگ‌های شاد و دارای سوزن‌دوزی‌ است.

پوشش مردان بلوچ برعکس لباس زنان که دارای رنگ‌های شاد و زیبا است، بیشتر اوقات به رنگ سفید است که با شلوار گشاد پوشیده می‌شود. پوشش مردان بلوچ هم متشکل از پاک (عمامه‌ای که به دور سر می‌بندند)، کلاه سوپی(عرقچین)، پاجانگ ( شلوار گشاد و چین‌دار)، سرین بند (کمربند پارچه‌ای) و کوش( کفش چرم) است.

پوشش محلی لری که متعلق به مناطق لرستان، کهگیلویه و بویراحمد و چهارمحال و بختیاری است مانند سایر لباس‌های محلی از رنگ‌های شاد و الهام گرفته از طبیعت است. لباس لری دختران جوان از تزئینات و طرح‌های پر نقش و نگار و رنگی‌تر است.

پوشش لری زنانه از کراس (پیراهن گلدار و بلند)، جلیقه مخملی، کلنجه (نیم تنه مخملی)، یال (کت مخملی) و شاوال (شلوار دو قسمتی و گشاد) تشکیل شده و برای سربند از تره که روسری یا چارقدی است که در روزهای عادی سر می‌کنند و گلونی که از جنس ابریشم و با نقش و نگار بته جقه‌ای است استفاده می‌کنند.

لباس محلی مردان لر از کلاه نمدی، پیراهن ساده، شلوار گشاد با دمپای تنگ، ستره که به قبای بلند و جلو باز گفته می‌شود، شال برای دور کمر، چوقا (بالاپوشی از جنس پشم گوسفند) و گیوه تشکیل می‌شود.

پوشش محلی ابیانه دارای نقوش گل گلی و رنگارنگ است که ثبت ملی شده و از زیباترین لباس‌های محلی ایرانی است و به وفور در روستای ابیانه می‌توانید تن زنان و مردان ببینید.

لباس زنان ابیانه از پیراهن، شلیته، یل (کت بلند از جنس ترمه)، سربند و روسری گل گلی، جوراب بلند، چادر شب که برای دختران از رنگ زرد و زنان از رنگ قرمز و گیوه تشکیل شده است.

لباس محلی جنوبی به دلیل آب و هوای گرم دارای رنگ‌ و پوشش خاصی است که از این خطه تاثیر گرفته و زر دوزی‌های روی لباس‌ الهام گرفته از هندوستان است.

پوشش محلی زنان جنوبی از پیراهن‌های مختلفی مثل کندوره، اسکم، گون، نشته، کلوش، عجمی، آستین فراخ، عربی، چینی و شلالی و از جنس تترون هستند و برای لباس مجلسی از پارچه‌های زربافت استفاده می‌کنند و به‌غیر از پیراهن و شلوار از چادر بندری، برقع و روسری حریر هم استفاده می‌کنند‌.

پوشش محلی خراسانی به دلیل وسعت بالای خراسان بزرگ در بین اقوام خراسانی تنوع بالایی دارد و می‌توانید لباس‌های محلی مشابه با سایر مناطق ایران را در این منطقه ببینید.

روسری و سربند (لچک) پیراهن یا جمه، جلیقه کت، الجاقبا، دامن، شلیته، شلوار و چادر کمر از بخش‌های اصلی لباس محلی زنان گیلان است. آنچه که بیشتر از همه در لباس گیلانی خودنمایی می‌کند، دامن‌های شلیته و پرچین است و جلیقه‌های پولک‌دوزی شده است. اغلب زنان گیلان از دو سربند، یکی در زیر (لچک) و دیگری بر روی آن (دستمال) استفاده می‌کنند.دستمال در نواحی مختلف گیلان اسامی مختلفی دارد، در تالش به آن «سرا بست»، در ناحیه و سرود «تونه دسمال»، در ماسال «بنشه دسمال» و در گرگان رود و خوشابر اسالم به آن «سر دستمال» می‌گویند. در جلگه‌های گیلان نیز دستمال به اسامی زیر خوانده می‌شود: روسری دستمال، پیله دسمال و سرفود که بر روی لچک بسته می‌شود و اصولا رنگ آن سفید است.

پوشش محلی گیلکی از جمله شادترین لباس‌های محلی در جهان شناخته شده و از رنگ‌های شاد و زیبا که نماد طبیعت سرسبز هستند در دوخت و طراحی آن‌ها استفاده می‌کنند‌. لباس محلی مناطق مختلف غرب، شرق و مرکز گیلان شبیه به هم و با تفاوت‌های اندک و جزئی هستند.