عکس مدل لباس محلی لری

عکس مدل لباس محلی لری + زیباترین لباس های لری زنانه سال ۱۴۰۳ را اینجا ببینید همگی در سایت مگسن.امیدواریم این مطلب مورد توجه شما عزیزان قرار گیرد.

لباس مردمان لر از قدیمی‌ترین و اصیل‌ترین لباس‌های محلی اقوام ایرانی است که اقلیم، فرهنگ، دین و طبیعت، هریک نقش مهمی در طراحی آن ایفا کرده‌اند. با وجود تشابه ساختاری در لباس محلی ایل‌های مختلف لر، تفاوت‌های اندکی در جزییات این لباس‌ها به چشم می‌خورد. لباس محلی لری با محوریت استان کهگیلویه و بویر احمد و به‌عنوان یکی از ۵۰ اثر معنوی این دیار، در خرداد ماه سال ۱۳۹۷ خورشیدی در فهرست آثار ملی ایران به ثبت رسید.

بر اساس برخی از شواهد موجود، قدمت لباس محلی لری که در گویش مخصوص این خطه به «جومه لری» شهرت دارد، به دوره اشکانیان برمی‌گردد؛ اما برخی از منابع نیز قدمت آن را به عصر تیموریان نسبت می‌دهند. اغلب کارشناسان بر این عقیده‌اند که این نوع پوشش محلی با گذر زمان تکامل یافته و در نهایت، به‌شکل امروزی آن تبدیل شده است. مردم لر زبان ایران در مهمانی‌ها و مجالس مهم و رسمی، نیز از لباس محلی خود استفاده می‌کنند تا ضمن زنده نگه داشتن سنت‌ها و حفظ آیین‌های بومی، جلوه‌ای باشکوه از هنر ایرانی را به نمایش بگذارند.

زیبایی و تنوع رنگ در این لباس‌ها از مهم‌ترین ویژگی‌های لباس محلی لری محسوب می‌شود. رنگ و طرح پارچه لباس‌های لری به‌ویژه لباس محلی زنان این منطقه، پیوند عمیقی با طبیعت دارد و ترکیبی از آبی آسمان، نور درخشان آفتاب و سرسبزی دشت را تداعی می‌کند.

اقوام لر زبان ایران به دو گروه لر بزرگ و کوچک تقسیم می‌شوند؛ در این تقسیم‌بندی، ایل بزرگ بختیاری، طوایف ممسنی و بویراحمدی را «لر بزرگ» و مردم لرستان امروزی و بخش‌هایی از همدان و ایلام را «لر کوچک» می‌گویند. لباس‌های محلی لری نیز در سه دسته کلی لباس لری فیلی، لباس لری بختیاری و لباس لری جنوبی قرار می‌گیرند. لباس محلی لری فیلی به لر زبانان استان‌های لرستان، همدان و ایلام اختصاص دارد.

عشایر ایل بزرگ بختیاری نیز که در مناطقی چون غرب اصفهان، شرق لرستان و شرق، شمال شرق و جنوب شرق خوزستان سکونت دارند، لباس محلی بختیاری بر تن می‌کنند. دسته‌ای نیز به نام لباس لری جنوبی در تقسیم‌بندی به چشم می‌خورد که در میان لر‌های ایل بزرگ بویراحمدی، ایلات ممسنی، طیبی، بهمئی، باوی، لیراوی (اهالی مناطق شمال و غرب استان بوشهر و بخش هایی از استان‌های خوزستان و کهگیلویه و بویراحمد) و طایفه خفری رواج دارد.

لباس محلی زنان لر، تنوع کم‌نظیری از رنگ و طرح را شامل می‌شود و طراحی آن بر اساس شرایط اقلیمی و نیاز بانوان شکل گرفته است. این طرح‌ها و رنگ‌های مختلف بر اساس سن بانوان، شان اجتماعی آن‌ها، تجرد یا تاهل، تیره و قبیله و مواردی از این دست تغییر می‌کنند. در این میان، معمولا زنان و دختران جوان با لباس‌های شاد و رنگارنگ ظاهر می‌شوند؛ در حالی که زنان مسن، لباس‌هایی تیره با طرح‌های ساده به تن دارند و سربندی سیاه و سفید نیز به سر می‌بندند.

لباس زنان ایل بختیاری، جشنواره‌ای از رنگ‌های شاد و سرزنده را به نمایش می‌گذارد. این لباس محلی به نسبت لباس مردان ایل، کمتر دستخوش تغییرات ظاهری و ترکیبی شده است؛ اما نوع پارچه، دوخت و تزیینات آن با یکدیگر متفاوت به نظر می‌رسد. ظاهر هر لباس، قشر و طبقه خاصی از بختیاری‌ها را معرفی می‌کند؛ اما به‌طور کل، لباس زنان بختیاری از پارچه‌های مرغوبی دوخته می‌شود و مزین به هنرهایی چون گلدوزی، سکه دوزی، ملیله دوزی یا سرمه دوزی است. پیراهن زنانه (جومه یا جووه)، روسری‌ مینا، کلاه لچک، زیر لچکی (بن نایی)، شلوار قری (شولارقری) و کفش یا ارسی، اجزای مهم لباس زنان بختیاری را تشکیل می‌دهد.

زنان بختیاری پیراهنی با پارچه‌های الوان و زری بر تن دارند که در گویش لری به آن جومه یا جووه می‌گویند. قد این پیراهن تا بالای زانو است، سه دکمه دارد و معمولا در طرفین لباس، دو چاک بلند دیده می‌شود. بالاتنه و دامن لباس، صاف و بدون چین و آستین آن نیز بلند و مچ‌دار است. این پیراهن می‌تواند چاک‌دار یا بدون چاک باشد.

مینا (می‌نا mayna) نام روسری بزرگ و مستطیل شکلی است که زنان بختیاری به‌شکل خاصی بر سر می‌کنند. جنس این روسری از حریر و رنگ‌های آن بسیار متنوع است و طول آن به دو تا پنج متر می‌رسد. این روسری توری شکل و رنگین را معمولا در جهت طول و به کمک سنجاق، به پشت لچک می‌بندند و از پشت سر آویزان می‌کنند. گوشه توری به جلو شانه می‌آید، از زیر گلو رد می‌شود و دور صورت را بدون پوشاندن کامل آن، قاب می‌گیرد. اغلب زنان بختیاری پول یا کلید‌های خود را در انتهای گوشه مینا می‌گذارند و گره می‌زنند.

کلاه یا لچک زنان بختیاری،‌ بخش تزیینی پوشش سر آن‌ها به شمار می‌رود و زیر مینا استفاده می‌شود. این کلاه در انواع گوناگون ریالی، سیخکی و صدفی وجود دارد که «لچک ریالی» رایج‌ترین نوع آن است و با سکه‌های قدیمی آن را تزیین می‌کنند. علاوه بر سکه‌های قدیمی، مروارید، سنگ و پولک نیز برای تزیینات لچک به کار می‌روند. یک قسمت مخمل نواری سبز یا اناری رنگ نیز در جلوی لچک خودنمایی می‌کند.

زنان بختیاری بعد از بافت موها به شیوه خاص خودشان، لچک را روی سر می‌گذارند و دو بند آن را زیر گلو گره می‌زنند؛ سپس، مینا را روی آن سنجاق می‌کنند، موهای جلوی سر را تاب می‌دهند، از لچک بیرون می‌آورند و پشت مینا پنهان می‌کنند.

زیر لچکی که در گویش محلی به آن بن نایی می‌گویند، سکه‌های طلا و نقره جوش داده شده است و بخش تزیینی لباس به حساب می‌آید. بن نایی زیر گلو و در قسمت گره خورده دو بند لچک قرار می‌گیرد.

شلوار قری در واقع، دامن پرچینی است که زنان ایل بختیاری برای پوشاندن نیم‌تنه پایین خود از آن استفاده می‌کنند. این دامن بسیار فاخر و در عین حال سنگین را در گذشته از پارچه مخمل می‌دوختند؛ اما امروزه از پارچه‌های سبک‌تر و ارزان‌تر در دوخت آن استفاده می‌شود. این شلوار نسبتا سنگین،‌ معمولا با بند یا طناب باریکی که به آن «دم شلوار» می‌گویند به کمر وصل می‌شود؛ چراکه کمر کش تحمل وزن این قسمت از لباس را ندارد. همچنین زنان لر یک زیرشلواری موسوم به «پاکش» را زیر شلوار قری می‌پوشند.

زنان ایل بختیاری در گذشته از گیوه استفاده می‌کردند؛ اما امروزه استفاده از گیوه مرسوم نیست و آن‌ها، کفشی موسوم به ارسی (orssi) می‌پوشند. ارسی در واقع، کفش چرمی رویه‌دار و اغلب مشکی رنگی است که بخشی از لباس زنانه بختیاری به حساب می‌آید. همچنین در روزگار دور، به‌عنوان کفش از «گالش» استفاده می‌شد که کفش‌های پلاستیکی ارزانی بود.

لباس محلی زنان لرهای فیلی (Feyli) با لرهای بختیاری تفاوت‌هایی دارد و شامل سرپوش، تن‌پوش، بالاپوش و پاپوش می‌شود. اجزایی چون گلونی (لاچاک)، سرون، بون زالفی، جومه و کراس، کلنجه، کوقلنجا، جلیقه یا جلیزقه، بال کل، شاوال و کلاش، بخشی از این نوع لباس محلی زنانه به شمار می‌روند.

زنان لر، سربندی به سر دارند که معمولا تنها قسمتی از موهای آن‌ها را می‌پوشاند و گیسوان از کنار گوش‌ها روی شانه آویزان می‌شود. در گذشته مهره‌های نفیس و زیبا و قطعه‌هایی از طلا و نقره زینت‌بخش قسمت جلوی سرون بود که امروزه این زیورآلات گران‌قیمت را با نوع بدلی آن جایگزین کرده‌اند. بلندی سرون گاه تا پشت زانو می‌رسد و رنگ آن بنا بر مراسم جشن یا سوگواری، رنگین و شاد یا مشکی است. گفته می‌شود که بستن سربند در گذشته،‌ هنر و سلیقه بانوان را به نمایش می‌گذاشت و از این‌رو، هرکس تلاش می‌کرد که عمامه بزرگ‌تری بر سر ببندد.

گلونی (Golvani) نام سربند یا روسری دیگری است که زنان لر به سر دارند. این پوشش، نوعی پارچه ابریشمی رنگین به حساب می‌آید که قدمتش به ۳,۰۰۰ سال پیش از این می‌رسد. گلونی که به‌نوعی نماد قوم لر به حساب می‌آید، در سال ۱۳۹۷ خورشیدی به‌عنوان یکی از قدیمی‌ترین میراث این قوم به ثبت ملی رسید. روزی نیز در تقویم ملی کشور به نام روسری لری ثبت کرده‌اند که مصادف با ۲۶ اردیبهشت هر سال است.

روسری یا چارقد دیگری که زنان لر در روزهای معمولی از آن استفاده می‌کنند، «تره» یا «ساوه» نام دارد. این چارقد معمولا در روزهای جشن و شادی با «گلونی» تزیین می‌شود. «کت» نیز چارقدی ساده و بزرگ از جنس حریر و ابریشم است که حاشیه‌های رنگی و ریشه‌دار دارد و سکه‌های تزیینی بر زیبایی آن می‌افزاید.