عکس مدل لباس محلی جدید

عکس مدل لباس محلی جدید + بهترین لباس های محلی سال ۱۴۰۳ انتخاب شدند همگی در سایت مگسن.امیدواریم این مطلب مورد توجه شما عزیزان قرار گیرد.

ایران مهد هنر و تمدن است و سبک لباس در این کشور از سالهای دور با ظرافت و طراحی های خارق العاده ای اجرا می شده است ، از شمال تا جنوب و از شرق تا غرب هر کدام سبک و سیاقی برای لباس های زنانه و مردانه داشته و دارند . لباس هایی که این روزها یا به کل خط تولیدشان متوقف شده و در حال انقراض هستند یا کنج کمدها و جالباسی ها خاک می خورند. از بین تمام این لباس ها، پوشش زنان ایرانی بارزتر است؛ چرا که این لباس ها نمادی از فرهنگ و عقیده هستتند.

در رنگ‌ها و طرح‌های لباس محلی هر منطقه، فرهنگ و تاریخ آن نهفته است. با بررسی جزئیات لباس محلی چیزهای زیادی را درباره آن منطقه کشف خواهید کرد. استان گیلان یکی از زیباترین استان‌های کشورمان است که در شمال کشور واقع شده. مناظر و چشم‌اندازهای شگفت‌انگیز و مردمان شاد این منطقه، نظر مسافران زیادی را از سراسر کشور به خود جلب می‌کند. لباس‌های محلی گیلان نیز با رنگ‌های شاد خود، فرهنگ پرجنب‌وجوش این منطقه را به نمایش می‌گذارند. این استان با جغرافیا و آب‌وهوای منحصربه‌فرد خود طیف متنوعی از لباس‌ها را ارائه می‌دهد که هر کدام ویژگی‌های متمایز خود را دارند. لباس‌های استان گیلان از رنگ‌های روشن شهرهای ساحلی گرفته تا رنگ‌های خاموش در روستاهای کوهستانی، مطمئنا شما را به وجد خواهند آورد.

روسری و سربند (لچک) پیراهن یا جمه، جلیقه کت، الجاقبا، دامن، شلیته، شلوار و چادر کمر از بخش های اصلی لباس محلی زنان گیلان است. آنچه که بیشتر از همه در لباس گیلانی خودنمایی می کند، دامن های شلیته و پرچین است و جلیقه های پولک دوزی شده است. اغلب زنان گیلان از دو سربند، یکی در زیر (لچک) و دیگری بر روی آن (دستمال) استفاده می کنند.

دستمال در نواحی مختلف گیلان اسامی مختلفی دارد، در تالش به آن «سرا بست»، در ناحیه و سرود «تونه دسمال»، در ماسال «بنشه دسمال» و در گرگان رود و خوشابر اسالم به آن «سر دستمال» می گویند. در جلگه های گیلان نیز دستمال به اسامی زیر خوانده می شود:روسری دستمال، پیله دسمال و سرفود که بر روی لچک بسته می شود و اصولا رنگ آن سفید است.

لباس زنان آذربایجان به سه بخش سرپوش، تن پوش و پاپوش تقسیم می شود. فرم و شکل پوشاک زنانه در مناطق عشایری آذربایجان شرقی اکثریت قریب به اتفاق به شیوه قدیم و شامل پیراهن بلند، دامن چین دار بلند و چارقد(روسری بزرگ) می شود.عرقچین، روسری کلاغه ای، شال و چارقد، چالما – شاماخی(سربند)، چپی(روسری)، آلاچارشاب(چادر رنگی)، اوربند(روبند) و چادرا(چادر) متداول ترین سرپوش های زنان روستایی و عشایر آذربایجان شرقی را تشکیل می داده است.

لباس بلوچی اهالی سیستان و بلوچستان از چابهار تا زاهدان و به دلیل سوزن دوزی‌های زیبا و رنگارنگ و همچنین به خاطر الیاف ابریشمی که در بافت لباس به کار می‌رود، گران قیمت‌ترین لباس محلی ایرانی است. وجود رنگ‌های مختلف در این لباس‌ها شما را سر ذوق می‌آورد و دوست دارید ساعت‌ها به ظرافت طرح‌های سوزن دوزی شده‌ی لباس‌ها که برخی آن را الهام گرفته از سنگ نگاره‌های تاریخی می‌دانند، نگاه کنید.

لباس محلی زنان بلوچی شامل پاجامگ(نوعی شلوار گشاد و چین‌دار)، تکو(چارقد)، سریگ(روسری بزرگ‌تر از چارقد) و سربند، چادری به نام دولاق، دامن گشادی به اسم تمبو و پیراهنی بلند که از دو طرف چاک دارد، است.هنر سوزن دوزی زینت بخش لباس زنان بلوچ است.برای سرپوش زنان جوان از رنگ‌های شادتری استفاده می‌شود و زنان سن بالا رنگ‌های تیره‌تر را ترجیح می‌دهند.زنان هنرمند بلوچی ایده‌های خلاقانه‌ای برای زیباترکردن خود دارند؛ مثلا برای بافت موهایشان از استوانه‌های نقره‌ای که به آن‌ها (مودیگ) گفته می‌شود استفاده می‌کنند.مودیگ: یک قطعه نقره‌ای استوانه شکل و یا خمره‌ای با طرح ماه و ستاره و ..است که رشته موی بافته شده را درون آن می‌کشند.زیورآلات بخش مهمی از پوشش زنان بلوچ را تشکیل می‌دهد و در زیباتر شدن این لباس‌ها نقش مهمی ایفا می‌کنند. مثلا می‌شود به دستبندها و گردنبندهای زیبایی که با هنر سوزن دوزی ساخته می‌شوند، اشاره کرد.

مهم ترین ویژگی لباس زنان بلوچ، رنگارنگ بودن لباس های آن هاست؛ تا جایی که همین طیف رنگ ها بسیاری از عکاسان به سیستان و بلوچستان می کشاند. زنان بلوچ همراه با «جامگ» و «پاجامگ» مردانه که برای پوشش ظرافت و سلیقه زنان تغییراتی داشته اند ، «تکو» (چارقد) و سریگ (روسری) که بزرگ تر از چارقد هست به سر می کند.

قدمت لباس محلی کردی به سالیان دور و دوره هخامنشی برمی‌گردد و می‌توان آن را یکی از قدیمی‌ترین و قشنگ‌ترین لباس‌های سنتی ایران به حساب آورد.پژوهشگران نشانه‌های مشابهی بین لباس سرداران و سربازان درون نقش برجسته‌های دوره هخامنشی و لباس کردی پیدا کرده‌اند که قدمت این لباس سنتی را تایید می‌کند.ممکن است لباس کردی بین شهرهای مختلف کردنشین از کردستان و اورامانات گرفته تا ایلام و کرمانشاه اندکی تفاوت با هم داشته باشد اما ساختار اصلی و کلیت آن یکسان است.در فرهنگ کردستان رقص و لباس محلی از جایگاه ویژه‌ای برخوردارند و برای شرایط آب‌وهوایی و مراسم مختلف لباس‌های متفاوتی وجود دارد.

در لباس محلی کردی زنانه رنگ‌های شاد و تزئین‌ها و زیورآلات زیادی به چشم می‌خورد.این تزئین‌ و زیورهای لباس‌های زنان کرد، بر پایه باورهای مختلف رایج در فرهنگ این قوم طراحی شده و رنگ‌ها و جنس‌های مختلف آن گویای طبقه اجتماعی مختلف افراد است.در لباس‌های محلی کردی زنانه از پارچه‌های کرپ یا نخی استفاده می‌شود و از سه بخش اصلی سرپوش، تن‌پوش و زیورآلات تشکیل می‌شود.سرپوش که از اجزای اصلی لباس کردی زنانه است از دو قسمت کلاه و سربند تشکیل می‌شود که در اصطلاح کردی به آن‌ها «کلاو» و «سروین» می‌گویند. این کلاه‌ها توسط بانوان کرد دوخته یا بافته می‌شوند و دو مدل «کلاوفس» و «کلاوزر» دارند.کلاوفس تنها قسمت فوقانی سر را می‌پوشاند و حاشیه کلاوفس با مهره و منجوق، نواردوزی می‌شود و بالای آن سکه‌ای در وسط می‌دوزند تا روی پیشانی بیفتد.کلاوزر نوع دیگری از کلاه‌های زنان کردی است که به نسبت کلاوفس تزیینات بیش‌تری دارد و در گذشته برای عروس‌ها و جوان‌ترها استفاده می‌شده است.

در خیلی از جاهای دنیا لباس افراد جوان و مسن کمی با هم فرق دارد و لباس محلی زنان لر نیز از این قاعده مستثنی نیست. لباس زنان جوان پر نقش و نگارتر، رنگارنگ‌تر و لباس افراد مسن ساده‌تر دیده می‌شود و این در انتخاب سربند کاملا مشهود است. لباس زنان از تکه‌های مختلفی تشکیل شده است.

لباس سنتی اقوام لر ایران در لرستان، کهگیلویه و بویر احمد و کوهرنگ، ایلام و چهار محال و بختیاری مانند دیگر نقاط ایران رنگی رنگی و شاد و الهام گرفته از طبیعت است. افراد جوان لباس‌های پرنقش‌ و نگار و رنگی‌تری را برای پوشیدن انتخاب می‌کنند و از این لباس‌ها در زندگی روزانه، مهمانی و عروسی‌ها و حین کوچ استفاده می‌کنند. لباس محلی لری با تنوع پارچه و دوخت و تزئینات مختلف خود از طبقات مختلف اقتصادی افراد خبر می‌دهد .

لباس محلی زنان لر دارای قسمت‌های مختلفی چون کِراس یا جُومَه( پیراهنی بلند و گلدار با برش‌هایی ساده در کناره‌های آن با جنس‌های مختلف)، جلیقه‌ای از جنس مخمل و تزیین شده با سکه، کلنجه(نیم‌ تنه‌ای مخملی بلند و نوار دوزی شده که روی پیراهن می‌پوشند)، یال(کتی مخملی که زنان در مراسم شادی می‌پوشند) و شاوال(شلواری گشاد که دو قسمتی و دورنگ است) است.دختران و زنان لرستان از سربندهای مختلفی استفاده می‌کنند که به سروَن معروف هستند. تَرَه و گلوَنی از این سرون‌ها هستند.تره در واقع روسری یا چارقدی است که زنان لر در روزهای عادی به سر می‌بندند، اما گلونی پارچه‌ای ابریشمی است که روی آن بته جقه و نقوش اسلیمی چاپ شده و کاربردی متفاوت دارد. این سرپوش رنگی را بیشتر در جشن و عروسی‌‌ها روی تره به دور سر می‌پیچند.

لباس محلی مردان لر یکی از اصیل‌ترین لباس‌های سنتی ایران محسوب می‌شود که با طرح و رنگ خاصش گویای فرهنگ مردم این مرز و بوم و نشانه‌‌ای از غیرت و مردانگی آن‌هاست.لباس محلی مردان لر را کلاهی نمدی و دایره‌‌‌‌‌‌ای، پیراهن ساده‌ای که اغلب به رنگ سفید است، شلواری گشاد با دمپای تنگ و عموما به رنگ تیره، ستره که قبایی بلند و جلو باز است و به وسیله شال کمر نگه داشته می‌شود، شالی کم عرض و طویل ، گیوه و چوقا تشکیل می‌دهد.چوقا هم در واقع بالاپوشی است که با پشم گوسفند و به دست زنان لر بافته می‌شود و در زمستان گرما را نگه می‌دارد و در تابستان خنکی و رطوبت را حفظ می‌کند.این بالاپوش سفید مشکی با طرح‌هایی ستون مانند که از ساختمان‌های دوره هخامنشی الهام گرفته، بدون آستین است و مردان لر آن را روی لباس می‌پوشند.

لباس آذری از سه بخش اصلی سرپوش، تن پوش و پاپوش تشکیل می‌شود.سرپوش زنان روستایی و محلی آذری شامل عرقچین، روسری، شال و چارقد، آلاچارشاب(چادر رنگی)، روبند است.البته یکی از مهم‌ترین سرپوش‌های زنان آذری برک یا همان کلاه‌های مخصوص است که هم به صورت ساده و هم با تزئینات مختلف و پولک‌های رنگارنگ دیده می‌شود.کوینک(پیراهنی بلند و گشاد با یقه گرد)، . جبکن(لباسی از مخمل یا ابریشم که روی کوینک پوشیده می‌شود)، دُن(نوعی پیراهن)، تومان(دامن بلند)، شلته یا دیزلیک(دامن کوتاه)، جلیقا(جلیقه)، یل(نوعی کت با پارچه مخمل و ترمه)، خود(کت معمولی، تن پوش‌های زنان آذری را تشکیل می‌دهند.پاپوش‌های زنان هم انواع مختلفی مثل جوراب، گالش(کفش بدون پاشنه)، چاروق، قوندارا(نوعی کفش چرمی)، قیرمیزی باشماق(پاپوشی همچون دمپایی) و تک گون(کفش جشن و عروسی) را شامل می‌شود.

یکی از بهانه‌های اصلی که شما را به سمت سفر به ابیانه می‌کشاند، لباس‌های رنگارنگ و گل گلی مردمان این روستاست که ثبت ملی هم شده و از زیباترین لباس‌های سنتی ایرانی محسوب می‌شود. در این روستا رنگ‌های تیره و مشکی کمتر به چشم می‌خورد، چون اهالی این روستا همچنان به لباس سنتی خود پایبند هستند و با لباس‌های خوش آب و رنگشان به این روستا روح می‌بخشند. در حقیقت زنان روستای ابیانه که به لباس‌های رنگی و چارقدهای سفید گل گلی‌شان معروف‌اند، حتی در مراسم عذاداری هم با لباس سیاه حاضر نمی‌شوند.

لباس محلی زنان ابیانه شامل پیراهن(پیراهنی یقه گرد و گشاد با تزئینات سوزن دوزی که قدش تا بالای زانو می‌رسد)، شلیته(دامن بلند و پرچین)، یل(کت بلند از جنس ترمه یا پارچه تافته با تزئین و نواردوزی روی آن)، روسری وسربند و جوراب و گیوه است. چادرشب هم یکی از بخش‌های اصلی این لباس را تشکیل می‌دهد که توسط خود زنان ابیانه با پارچه ابریشمی بافته می‌شود. جالب است بدانید رنگ چادرشب دختران و زنان این روستا متفاوت است. چادر شب دختران جوان به رنگ زرد و برای زنان به رنگ قرمز است.

جافی،کولنجه، شال، کلاو و کلاکه اجزای اصلی لباس زنان کرد را تشکیل می دهد. کلاکه، روسری یا دستاری است که بجای کلاه مورداستفاده زن هاست. کلاکه دارای رشته های بلند سیاه وسفید ابریشمی است که روی آن را زردوزی می کنند. لباس های کردی از آن دسته لباس هایی هستند که هنوز رونق سابق خود را دارند؛ هرچند در مواردی دچار تغییراتی شده اند.