زیباترین مدل لباس محلی ایران

زیباترین مدل لباس محلی ایران + قشنگ ترین لباس محلی ایرانی را انتخاب کنید همگی در سایت مگسن.امیدواریم این مطلب مورد توجه شما عزیزان قرار گیرد.

لباس در سراسر جهان، نماینده بخشی از فرهنگ، تاریخ و هویت هر کشور شناخته می‌شود. وجود اقوام مختلف گیلک، آذری، کرد، لر، بلوچ، قشقایی، عرب، بختیاری، ترکمن و غیره در گوشه و کنار ایران و فرهنگ‌های متفاوت هریک از آن‌ها، تنوع دلپذیری از پوشش‌های رنگارنگ را در کشور پدید آورده است. به عبارت بهتر، در هر برش، ‌دوخت و تزیینات خاص لباس‌های سنتی ایرانی، نمادی از فرهنگ هر قوم یا قبیله را می‌توان یافت.لباس‌هایی که با توجه به نوع آب‌و‌هوا در مناطق مختلف از جنس‌ها و رنگ‌های گوناگون تهیه می‌شوند و خود به‌تنهایی می‌توانند معرف گوشه‌ای از هویت هر فرد، سن و سال، تجرد یا تاهل، موقعیت اجتماعی و مواردی از این دست باشند.

لباس‌ محلی ایرانی امروزه بین عموم مردم رواج آنچنانی ندارد و شاید کمتر در سطح شهر مردم را با پوشش سنتی ببینیم.اما هر کدام از این لباس‌ها دنیایی از اصالت را با خود به دوش می‌کشند و تجلی باورها و عقاید و فرهنگ یک قوم هستند.ایران سرزمین اقوام مختلف با فرهنگ‌ها و زبان و علایق متفاوت است و همین آن را به جایی برای ماجراجویی و آشنایی با رنگین کمانی از اقوام مختلف تبدیل کرده است.در هر برش و دوخت و تزئینی از لباس‌های محلی حرف و نکته‌ای نهفته و می‌توان آن را نماد خاصی دانست.مثلا لباس محلی دختر مجرد با لباس زنی که تازه ازدواج کرده یا سنی از او گذشته، بسته به هر قوم در رنگ یا طرح متفاوت است.

همان‌طور که می‌دانید اقوام متفاوتی در کشور ما زندگی می‌کنند. هر کدام از این قوم‌ها از گذشته لباس مخصوصی را برای خود انتخاب کردند. لباس محلی اقوام متفاوت در دوره‌های گوناگون همواره ثابت باقی مانده است. جالب است بدانید که برخی از طرح‌هایی که در این لباس‌ها به کار رفته، مورد توجه افراد در کشورهای دیگر نیز قرار گرفته است. از جمله آنها می‌توانیم به جذابیت فراوان تکه دوزی و طرح‌های سنتی ایرانی اشاره کنیم.

لباس‌های مردم ایران‌زمین چون بسیاری از دیگر نقاط دنیا، با تاثیر مستقیم از عوامل محیطی، آب‌و‌هوای محل زندگی، اعتقادات مذهبی و باورهای فرهنگی شکل گرفت و در گذر زمان، گاه با تغییر و تحولات جزئی نیز روبه‌رو شد.مهم‌ترین ویژگی مشترک لباس اقوام ایرانی به‌خصوص لباس بانوان ایرانی در گذشته، تنوع رنگی بسیار بود. پیشینیان این سرزمین تاکید بسیاری به استفاده از رنگ‌ها در لباس‌های خود داشتند و معتقد بودند که رنگ لباس باید نشاط روحی ایجاد کند. از این جهت، لباس سنتی زنانه در میان اقوام مختلف این سرزمین، جشنواره‌ای از رنگ‌های مختلف را به نمایش می‌گذارد.

لباس بلوچی اهالی سیستان و بلوچستان از چابهار تا زاهدان و به دلیل سوزن دوزی‌های زیبا و رنگارنگ و همچنین به خاطر الیاف ابریشمی که در بافت لباس به کار می‌رود، گران قیمت‌ترین لباس محلی ایرانی است. وجود رنگ‌های مختلف در این لباس‌ها شما را سر ذوق می‌آورد و دوست دارید ساعت‌ها به ظرافت طرح‌های سوزن دوزی شده‌ی لباس‌ها که برخی آن را الهام گرفته از سنگ نگاره‌های تاریخی می‌دانند، نگاه کنید.

لباس محلی زیبای مردمان آذربایجان از دیرباز نشان از ویژگی‌های هنری، تاریخی، قومی و مذهبی آنان داشته است. پوششی متمایز که رنگ در آن حرف اول را می‌زند و تزییناتی چون حاشیه‌دوزی گلابتون، منجوق‌دوزی، چین‌دوزی و… جلوه آن را دو چندان می‌‌کند. به‌طور کلی، سه قسمت سرپوش، تن پوش و پاپوش، ماهیت لباس محلی آذری را تشکیل می‌دهد. لباس‌هایی که پس از قرن بیستم، تنها در میان عشایر و روستاییان به سیاق گذشته وجود دارد.پارچه‌هایی که برای تهیه این لباس‌ها استفاده می‌شود، معمولا در زنان از جنس ابریشم، ترمه یا مخمل است و لباس‌های مردانه نیز اغلب از پارچه‌های پشمی دوخته می‌شود. این پارچه‌ها بر اساس بودجه و توان مالی افراد قابل‌تغییر است و آن را می‌توانند با حریر، تافته، دریاکنار، مل‌مل، کودری، فاستونی، آیناگولی، اوتماسینار، متقال، شالموز و چیت نیز جایگزین کنند.

قدمت لباس محلی کردی به سالیان دور و دوره هخامنشی برمی‌گردد و می‌توان آن را یکی از قدیمی‌ترین و قشنگ‌ترین لباس‌های سنتی ایران به حساب آورد.پژوهشگران نشانه‌های مشابهی بین لباس سرداران و سربازان درون نقش برجسته‌های دوره هخامنشی و لباس کردی پیدا کرده‌اند که قدمت این لباس سنتی را تایید می‌کند.ممکن است لباس کردی بین شهرهای مختلف کردنشین از کردستان و اورامانات گرفته تا ایلام و کرمانشاه اندکی تفاوت با هم داشته باشد اما ساختار اصلی و کلیت آن یکسان است.در فرهنگ کردستان رقص و لباس محلی از جایگاه ویژه‌ای برخوردارند و برای شرایط آب‌وهوایی و مراسم مختلف لباس‌های متفاوتی وجود دارد.

در لباس محلی کردی زنانه رنگ‌های شاد و تزئین‌ها و زیورآلات زیادی به چشم می‌خورد.این تزئین‌ و زیورهای لباس‌های زنان کرد، بر پایه باورهای مختلف رایج در فرهنگ این قوم طراحی شده و رنگ‌ها و جنس‌های مختلف آن گویای طبقه اجتماعی مختلف افراد است.در لباس‌های محلی کردی زنانه از پارچه‌های کرپ یا نخی استفاده می‌شود و از سه بخش اصلی سرپوش، تن‌پوش و زیورآلات تشکیل می‌شود.سرپوش که از اجزای اصلی لباس کردی زنانه است از دو قسمت کلاه و سربند تشکیل می‌شود که در اصطلاح کردی به آن‌ها «کلاو» و «سروین» می‌گویند. این کلاه‌ها توسط بانوان کرد دوخته یا بافته می‌شوند و دو مدل «کلاوفس» و «کلاوزر» دارند.

کلاوفس تنها قسمت فوقانی سر را می‌پوشاند و حاشیه کلاوفس با مهره و منجوق، نواردوزی می‌شود و بالای آن سکه‌ای در وسط می‌دوزند تا روی پیشانی بیفتد.کلاوزر نوع دیگری از کلاه‌های زنان کردی است که به نسبت کلاوفس تزیینات بیش‌تری دارد و در گذشته برای عروس‌ها و جوان‌ترها استفاده می‌شده است.از دیگر سرپوش ها می‌توان به لچک که روسری نازک و سه‌گوشی است و با سنجاق به کلاه وصل می‌شود و سه گوشه آن روی شانه‌ها و پشت می‌افتد، اشاره کرد.ره شتی روسری بلند دو متری است که راه راه‌های قرمز روشن و تیره دارد. این روسری مانند شنل روی لباس را می‌پوشاند.

لباس محلی گیلان از رشت تا انزلی به‌ سبب رنگی رنگی بودن و الهام گرفتن از طبیعت سرسبز، در جشنواره نیویورک به عنوان شادترین لباس محلی جهان شناخته شده است.قدمت لباس محلی گیلکی به گذشته‌های دور برمی‌گردد و بخش عظیمی از رنگ و نقش این لباس محلی از طبیعت سرسبز و خوش آب و رنگی که در آن زندگی می‌کنند، الهام گرفته شده است.لباس محلی منطقه‌های مختلف گیلان تفاوت‌های جزیی دارد، مثل لباس‌ قاسم‌آبادی، تالشی و رسوخی.لباس محلی گیلانی که به لباس قاسم آبادی معروف است از اجزای اصلی رقص گیلکی قاسم آبادی محسوب می‌شود.

لباس محلی زنان گیلک متشکل از دامن‌های رنگارنگ تزئین شده با نوارهای رنگی شاد، پیراهنی از جنس ساتن در رنگ‌های مختلف و جلیقه‌ای جلو باز به رنگ مشکی که با سکه و نوار تزئین شده است.این لباس با یک روسری زیرین به نام مندیل که با سکه در قسمت پیشانی تزیین شده و یک روسری توری دستبافت یا لچک کامل می‌شود.جالب است بدانید که رنگ این لباس‌ها و نوع گره زدن مندیل و تعداد و فاصله‌ بین نوارهای دامن برای زنان متاهل و مجرد متفاوت است.مثلا همه این دامن‌ها سه نوار ثابت در قسمت پایینی دارند. برای خانم‌های مسن‌تر همین سه نوار کفایت می‌کند اما از تعداد نوارهای بیشتری برای بانوان جوان‌تر استفاده می‌شود.همچنین پیراهن زنان متاهل با مجرد متفاوت است، لباس مجردها جلوبسته است و اگر ازدواج کرده باشند، پیراهنشان به اندازه ۳۰ تا ۳۵ سانتی متر برش دارد.

لباس محلی مازندران از امل و بابل تا نوشهر ، چالوس، رامسر، کلاردشت و مرزن‌آباد پر از رنگ و شادابی و طراوت است.اما می‌توان تفاوت‌هایی در لباس‌های محلی این دو استان شمالی مشاهده کرد. مثلا زنان مازندرانی به جای دامن‌های بلند پرچین، دامن‌های کوتاه و پرچینی که به آن شلیته گفته می‌شود به همراه شلواری تیره که تمبان نام دارد، به تن می‌کنند.از دیگر بخش‌های لباس محلی زنان مازندران می‌توان به نیم ساق(شلواری تنگ از جنس مخمل و به رنگ‌های سبز، سفید یا قرمز)، جومه(پیراهنی بلند تا زیر زانو)، چادرشو(پارچه‌ای مربعی که به صورت سه گوش به کمر می‌بندند و یا هنگام عروسی چهره عروس را با آن می‌پوشانند)، چارقد(روسری گل گلی با رنگ‌های شاد و زیبا)و مندل که نوعی سربند و سراقوچ کلاهی زنانه برای نگهداری گیسوان بافته شده است، اشاره کرد.

یکی از بهانه‌های اصلی که شما را به سمت سفر به ابیانه می‌کشاند، لباس‌های رنگارنگ و گل گلی مردمان این روستاست که ثبت ملی هم شده و از زیباترین لباس‌های سنتی ایرانی محسوب می‌شود. در این روستا رنگ‌های تیره و مشکی کمتر به چشم می‌خورد، چون اهالی این روستا همچنان به لباس سنتی خود پایبند هستند و با لباس‌های خوش آب و رنگشان به این روستا روح می‌بخشند. در حقیقت زنان روستای ابیانه که به لباس‌های رنگی و چارقدهای سفید گل گلی‌شان معروف‌اند، حتی در مراسم عذاداری هم با لباس سیاه حاضر نمی‌شوند.

لباس محلی زنان ابیانه شامل پیراهن(پیراهنی یقه گرد و گشاد با تزئینات سوزن دوزی که قدش تا بالای زانو می‌رسد)، شلیته(دامن بلند و پرچین)، یل(کت بلند از جنس ترمه یا پارچه تافته با تزئین و نواردوزی روی آن)، روسری وسربند و جوراب و گیوه است. چادرشب هم یکی از بخش‌های اصلی این لباس را تشکیل می‌دهد که توسط خود زنان ابیانه با پارچه ابریشمی بافته می‌شود. جالب است بدانید رنگ چادرشب دختران و زنان این روستا متفاوت است. چادر شب دختران جوان به رنگ زرد و برای زنان به رنگ قرمز است.

قوم لر به‌عنوان یکی از اصیل‌ترین اقوام ایرانی شناخته می‌شوند که آن‌ها را به دو گروه لر بزرگ و کوچک تقسیم می‌کنند. ایل بزرگ بختیاری، طوایف ممسنی و بویراحمدی را «لر بزرگ» و مردمان لرستان امروزی و بخش‌هایی از همدان و ایلام را به‌عنوان «لر کوچک» می‌شناسند. لباس محلی هر دو گروه در کلیات یکسان است و تنها تفاوت‌های کوچکی در ایل‌های مختلف به چشم می‌خورد.

هم‌‌زیستی مردم لر زبان با طبیعت (چون سایر اقوام ایرانی) و ویژگی‌های جغرافیایی اقلیم آن‌ها، نقش مهم و تعیین‌کننده‌ای در طراحی لباس‌های سنتی این قوم دارد. این لباس‌ها به دو دسته کلی لباس محلی لری فیلی و لباس محلی بختیاری تقسیم می‌شوند. لری فیلی لباس مخصوص مناطق لرستان و همدان و ایلام را گویند و لباس محلی بختیاری نیز چنانچه از نامش بر می‌آید، به عشایر بختیاری اختصاص دارد که غرب اصفهان، شرق لرستان و شرق، شمال شرق و جنوب شرق خوزستان، قلمرو آن‌ها را تشکیل می‌دهد. لباس لری استان کهگیلویه و بویراحمد نیز در خرداد ماه سال ۱۳۹۷ خورشیدی به ثبت ملی رسید.

لباس محلی زنان لر دارای قسمت‌های مختلفی چون کِراس یا جُومَه( پیراهنی بلند و گلدار با برش‌هایی ساده در کناره‌های آن با جنس‌های مختلف)، جلیقه‌ای از جنس مخمل و تزیین شده با سکه، کلنجه(نیم‌ تنه‌ای مخملی بلند و نوار دوزی شده که روی پیراهن می‌پوشند)، یال(کتی مخملی که زنان در مراسم شادی می‌پوشند) و شاوال(شلواری گشاد که دو قسمتی و دورنگ است) است.دختران و زنان لرستان از سربندهای مختلفی استفاده می‌کنند که به سروَن معروف هستند. تَرَه و گلوَنی از این سرون‌ها هستند.تره در واقع روسری یا چارقدی است که زنان لر در روزهای عادی به سر می‌بندند، اما گلونی پارچه‌ای ابریشمی است که روی آن بته جقه و نقوش اسلیمی چاپ شده و کاربردی متفاوت دارد. این سرپوش رنگی را بیشتر در جشن و عروسی‌‌ها روی تره به دور سر می‌پیچند.

لباس محلی مردان لر یکی از اصیل‌ترین لباس‌های سنتی ایران محسوب می‌شود که با طرح و رنگ خاصش گویای فرهنگ مردم این مرز و بوم و نشانه‌‌ای از غیرت و مردانگی آن‌هاست.لباس محلی مردان لر را کلاهی نمدی و دایره‌‌‌‌‌‌ای، پیراهن ساده‌ای که اغلب به رنگ سفید است، شلواری گشاد با دمپای تنگ و عموما به رنگ تیره، ستره که قبایی بلند و جلو باز است و به وسیله شال کمر نگه داشته می‌شود، شالی کم عرض و طویل ، گیوه و چوقا تشکیل می‌دهد.چوقا هم در واقع بالاپوشی است که با پشم گوسفند و به دست زنان لر بافته می‌شود و در زمستان گرما را نگه می‌دارد و در تابستان خنکی و رطوبت را حفظ می‌کند.این بالاپوش سفید مشکی با طرح‌هایی ستون مانند که از ساختمان‌های دوره هخامنشی الهام گرفته، بدون آستین است و مردان لر آن را روی لباس می‌پوشند.