مدل لباس محلی دخترانه

مدل لباس محلی دخترانه + زیباترین لباس های محلی استان های ایران همگی در سایت مگسن.امیدواریم این مطلب مورد توجه شما عزیزان قرار گیرد.

ایران مهد هنر و تمدن است و سبک لباس در این کشور از سالهای دور با ظرافت و طراحی های خارق العاده ای اجرا می شده است ، از شمال تا جنوب و از شرق تا غرب هر کدام سبک و سیاقی برای لباس های زنانه و مردانه داشته و دارند . لباس هایی که این روزها یا به کل خط تولیدشان متوقف شده و در حال انقراض هستند یا کنج کمدها و جالباسی ها خاک می خورند. از بین تمام این لباس ها، پوشش زنان ایرانی بارزتر است؛ چرا که این لباس ها نمادی از فرهنگ و عقیده هستتند. بد نیست اگر سرکی بکشیم به برخی لباس های سنتی زنان ایرانی.

لباس محلی لری زنانه یکی از مدل‌های محلی و سنتی در ایران است که توسط زنان لر پوشیده می‌شود. لر، یکی از اقوام عرقی ایران است و در مناطق مختلفی از ایران، از جمله استان‌های لرستان، خوزستان، چهارمحال و بختیاری و کرمانشاه زندگی می‌کنند. لباس محلی لری زنانه به عنوان نمادی از هویت فرهنگی و تمدن لر، در مراسم‌ها و جشن‌های مختلفی مورد استفاده قرار می‌گیرد و زیبایی و غنیمت فرهنگی این اقوام را نشان می‌دهد.

لباس سنتی ایرانی زنان گیلانی؛ دامن های پرچین و رنگارنگ روسری و سربند (لچک) پیراهن یا جمه، جلیقه کت، الجاقبا، دامن، شلیته، شلوار و چادر کمر از بخش های اصلی لباس محلی زنان گیلان است. آنچه که بیشتر از همه در لباس گیلانی خودنمایی می کند، دامن های شلیته و پرچین است و جلیقه های پولک دوزی شده است. اغلب زنان گیلان از دو سربند، یکی در زیر (لچک) و دیگری بر روی آن (دستمال) استفاده می کنند.

لباس زنان آذربایجان به سه بخش سرپوش، تن پوش و پاپوش تقسیم می شود. فرم و شکل پوشاک زنانه در مناطق عشایری آذربایجان شرقی اکثریت قریب به اتفاق به شیوه قدیم و شامل پیراهن بلند، دامن چین دار بلند و چارقد(روسری بزرگ) می شود. عرقچین، روسری کلاغه ای، شال و چارقد، چالما – شاماخی(سربند)، چپی(روسری)، آلاچارشاب(چادر رنگی)، اوربند(روبند) و چادرا(چادر) متداول ترین سرپوش های زنان روستایی و عشایر آذربایجان شرقی را تشکیل می داده است.

اصلا ابیانه را لباس زنانش معروف کرده است. لباس محلی زنان ابیانه عبارت است از پیراهن، شلیته، یل، روسری، سربند، چادرشب، جوراب و پاپوش یا گیوه. بانوان ابیانه در مواقعی از چادرشب استفاده می کنند که عبارت است از پارچه ابریشمی شطرنجی و چهارگوش به ابعاد ۲×۲ متر که آن را از قطر تا زده و به صورت سه گوش به دور کمر می بندند یا روی سر می اندازند.چادرشب معمولاً توسط بانوان ابیانه بافته و تهیه می شود. این پارچه که در زبان محلی با نام «کجی» خوانده می شود، در میان دختران جوان به رنگ زرد و در میان زنان مسن به رنگ قرمز است. زنان روستای ابیانه رسمی به عنوان «پیشکشی» دارند که در آن روسری های خود را در مقابل نامحرم کمی پیش می کشند.

یکی از لباس محلی زنانه به ویژه لباس عروس در جنوب استان فارس توسط زنان هنرمند شهر «اوز» به نام خوس بافی رونق دارد. برخی بر این باورند که این لباس توسط تعداد اندکی از زنان هنرمند شهر «اوز» دوخته می شود و صنعت خوس بافی را از کشور هندوستان به اوز آورده اند.خوس از الیاف نقره ای تشکیل شده که بافته می شود و از آن برای تزئین شلوار، روسری، کلاه، پیراهن، جلیقه زنان و لباس کودکان استفاده می شود. بَلَ، روسری بزرگ خوس دوزی زنان محلی شیراز است.

مهم ترین ویژگی لباس زنان بلوچ، رنگارنگ بودن لباس های آن هاست؛ تا جایی که همین طیف رنگ ها بسیاری از عکاسان به سیستان و بلوچستان می کشاند. زنان بلوچ همراه با «جامگ» و «پاجامگ» مردانه که برای پوشش ظرافت و سلیقه زنان تغییراتی داشته اند ، «تکو» (چارقد) و سریگ (روسری) که بزرگ تر از چارقد هست به سر می کند. کفش و جوراب زنان نیز همان نام ها را دارد. زنان اهل زیورآلات نیز هستند (گوشواره)، پولک، پولوه، کیگ، پور (سینه ریز)، کید، سربند و مِزبری ؛ زیورآلاتی است که می توانید به همراه زنان بلوچ مشاهده کنید.

بانوان در استان بوشهر پیراهن بلند دورچین به همراه عبای سیاه، مقنعه نازک سیاه رنگ، روبنده نازک، شلوار چیت و نوعی کفش صندل به نام «کوش» می پوشند.پیراهن رسمی بانوان بوشهر جامه گشادی است که به آن پیراهن عربی می گویند و دارای تزئینات بسیار زیبا و جالب است. زنان در استان بوشهر اغلب با چادر محلی در انظار ظاهر می شوند.

انواع پیراهن های زنان هرمزگانی:کَندوره، گَوَن، اُشکُم،نُشته، آستین فراخ، کِلوش، عجمی، چینی، گشاد عربی و ساده شلالی. بیشتر نوعروسان هرمزگانی از چادر ویل گل ابریشمی سبزرنگ استفاده می کردند. چادر عروسان حاشیه زیبا و پشت آن اشرمه (یک نوع زری دوزی) تزیین می شد.

یکی از مهم ترین بخش های پوشش زنان ایلامی، گلونی است. گُلوَنی یا گُل وَنی در زبان لری به گونه ای از سربند یا روسری چهارگوش که معمولا از جنس ابریشم با نقش های سنتی است، گفته می شود. این پوششی است که زنان لُر به طرز خاصی به سر می کنند و بخشی از پوشش سنتی زنان و مردان لرستان است.دختران نسل جدید از نوع کوچک آن به عنوان روسری استفاده می کنند. این روسری یکی از سوغات های لرستان است. این سربند در گذشته در لباس مردان هم به کار می رفت و به طورکلی سربند و دستار از زمان مادها و هخامنشیان در لباس مردان و زنان منطقه ایران استفاده می شد.

جافی،کولنجه، شال، کلاو و کلاکه اجزای اصلی لباس زنان کرد را تشکیل می دهد. کلاکه، روسری یا دستاری است که بجای کلاه مورداستفاده زن هاست. کلاکه دارای رشته های بلند سیاه وسفید ابریشمی است که روی آن را زردوزی می کنند. لباس های کردی از آن دسته لباس هایی هستند که هنوز رونق سابق خود را دارند؛ هرچند در مواردی دچار تغییراتی شده اند.

می دانستید که لباس بلوچی گران‌قیمت‌ترین لباس محلی ایرانی است؟ لباس بلوچی اهالی سیستان و بلوچستان از چابهار تا زاهدان و به دلیل سوزن دوزی‌های زیبا و رنگارنگ و همچنین به خاطر الیاف ابریشمی که در بافت لباس به کار می‌رود، گران قیمت‌ترین لباس محلی ایرانی است. وجود رنگ‌های مختلف در این لباس‌ها شما را سر ذوق می‌آورد و دوست دارید ساعت‌ها به ظرافت طرح‌های سوزن دوزی شده‌ی لباس‌ها که برخی آن را الهام گرفته از سنگ نگاره‌های تاریخی می‌دانند، نگاه کنید.

لباس محلی زنان بلوچی شامل پاجامگ(نوعی شلوار گشاد و چین‌دار)، تکو(چارقد)، سریگ(روسری بزرگ‌تر از چارقد) و سربند، چادری به نام دولاق، دامن گشادی به اسم تمبو و پیراهنی بلند که از دو طرف چاک دارد، است.هنر سوزن دوزی زینت بخش لباس زنان بلوچ است.برای سرپوش زنان جوان از رنگ‌های شادتری استفاده می‌شود و زنان سن بالا رنگ‌های تیره‌تر را ترجیح می‌دهند.زنان هنرمند بلوچی ایده‌های خلاقانه‌ای برای زیباترکردن خود دارند؛ مثلا برای بافت موهایشان از استوانه‌های نقره‌ای که به آن‌ها (مودیگ) گفته می‌شود استفاده می‌کنند.

قدمت لباس محلی کردی به سالیان دور و دوره هخامنشی برمی‌گردد و می‌توان آن را یکی از قدیمی‌ترین و قشنگ‌ترین لباس‌های سنتی ایران به حساب آورد.پژوهشگران نشانه‌های مشابهی بین لباس سرداران و سربازان درون نقش برجسته‌های دوره هخامنشی و لباس کردی پیدا کرده‌اند که قدمت این لباس سنتی را تایید می‌کند.ممکن است لباس کردی بین شهرهای مختلف کردنشین از کردستان و اورامانات گرفته تا ایلام و کرمانشاه اندکی تفاوت با هم داشته باشد اما ساختار اصلی و کلیت آن یکسان است.در فرهنگ کردستان رقص و لباس محلی از جایگاه ویژه‌ای برخوردارند و برای شرایط آب‌وهوایی و مراسم مختلف لباس‌های متفاوتی وجود دارد.

در لباس محلی کردی زنانه رنگ‌های شاد و تزئین‌ها و زیورآلات زیادی به چشم می‌خورد.این تزئین‌ و زیورهای لباس‌های زنان کرد، بر پایه باورهای مختلف رایج در فرهنگ این قوم طراحی شده و رنگ‌ها و جنس‌های مختلف آن گویای طبقه اجتماعی مختلف افراد است.در لباس‌های محلی کردی زنانه از پارچه‌های کرپ یا نخی استفاده می‌شود و از سه بخش اصلی سرپوش، تن‌پوش و زیورآلات تشکیل می‌شود.سرپوش که از اجزای اصلی لباس کردی زنانه است از دو قسمت کلاه و سربند تشکیل می‌شود که در اصطلاح کردی به آن‌ها «کلاو» و «سروین» می‌گویند. این کلاه‌ها توسط بانوان کرد دوخته یا بافته می‌شوند و دو مدل «کلاوفس» و «کلاوزر» دارند.کلاوفس تنها قسمت فوقانی سر را می‌پوشاند و حاشیه کلاوفس با مهره و منجوق، نواردوزی می‌شود و بالای آن سکه‌ای در وسط می‌دوزند تا روی پیشانی بیفتد.

لباس محلی گیلان از رشت تا انزلی به‌ سبب رنگی رنگی بودن و الهام گرفتن از طبیعت سرسبز، در جشنواره نیویورک به عنوان شادترین لباس محلی جهان شناخته شده است.قدمت لباس محلی گیلکی به گذشته‌های دور برمی‌گردد و بخش عظیمی از رنگ و نقش این لباس محلی از طبیعت سرسبز و خوش آب و رنگی که در آن زندگی می‌کنند، الهام گرفته شده است.لباس محلی منطقه‌های مختلف گیلان تفاوت‌های جزیی دارد، مثل لباس‌ قاسم‌آبادی، تالشی و رسوخی.لباس محلی گیلانی که به لباس قاسم آبادی معروف است از اجزای اصلی رقص گیلکی قاسم آبادی محسوب می‌شود.

لباس محلی زنان گیلک متشکل از دامن‌های رنگارنگ تزئین شده با نوارهای رنگی شاد، پیراهنی از جنس ساتن در رنگ‌های مختلف و جلیقه‌ای جلو باز به رنگ مشکی که با سکه و نوار تزئین شده است.این لباس با یک روسری زیرین به نام مندیل که با سکه در قسمت پیشانی تزیین شده و یک روسری توری دستبافت یا لچک کامل می‌شود.جالب است بدانید که رنگ این لباس‌ها و نوع گره زدن مندیل و تعداد و فاصله‌ بین نوارهای دامن برای زنان متاهل و مجرد متفاوت است.مثلا همه این دامن‌ها سه نوار ثابت در قسمت پایینی دارند. برای خانم‌های مسن‌تر همین سه نوار کفایت می‌کند اما از تعداد نوارهای بیشتری برای بانوان جوان‌تر استفاده می‌شود.همچنین پیراهن زنان متاهل با مجرد متفاوت است، لباس مجردها جلوبسته است و اگر ازدواج کرده باشند، پیراهنشان به اندازه ۳۰ تا ۳۵ سانتی متر برش دارد.

لباس محلی مازندران از امل و بابل تا نوشهر ، چالوس، رامسر، کلاردشت و مرزن‌آباد پر از رنگ و شادابی و طراوت است.اما می‌توان تفاوت‌هایی در لباس‌های محلی این دو استان شمالی مشاهده کرد. مثلا زنان مازندرانی به جای دامن‌های بلند پرچین، دامن‌های کوتاه و پرچینی که به آن شلیته گفته می‌شود به همراه شلواری تیره که تمبان نام دارد، به تن می‌کنند.از دیگر بخش‌های لباس محلی زنان مازندران می‌توان به نیم ساق(شلواری تنگ از جنس مخمل و به رنگ‌های سبز، سفید یا قرمز)، جومه(پیراهنی بلند تا زیر زانو)، چادرشو(پارچه‌ای مربعی که به صورت سه گوش به کمر می‌بندند و یا هنگام عروسی چهره عروس را با آن می‌پوشانند)، چارقد(روسری گل گلی با رنگ‌های شاد و زیبا)و مندل که نوعی سربند و سراقوچ کلاهی زنانه برای نگهداری گیسوان بافته شده است، اشاره کرد.