مدل لباس محلی

مدل لباس محلی جدید و زیبا زنانه دخترانه برقی برقی در سایت مگسن.امیدواریم این مطلب مورد توجه شما عزیزان قرار گیرد.

لباس محلی کردی که قدمت آن به دوره هخامنشیان برمی گردد یکی از زیباترین پوشش های محلی ایرانی است. این لباس بین اقوام مختلف کرد از کردستان تا ایلام و کرمانشاه مورد استفاده قرار می گیرد البته طراحی آن بین اقوام هر منطقه تفاوت های کمی بایکدیگر دارد.

لباس های زنانه کردی از دو بخش تن پوش و سرپوش تشکیل شده است و جنس آنها از پارچه های کرپ یا نخی با رنگ های شاد می باشد. سرپوش زنان کرد به نام های کلاه، شده (روسری ضخی ابریشمی )، لچک (روسری سه گوش و نازک)، سروین (سربند) معروف است.

زنان کرد برای پوشاندن لباس های خود از روسری هایی بزرگ بنام ره شتی استفاده میکنند. تن پوش زنان کرد از کراس که نوعی پیراهن بلند یقه گرد با سرآستین های بلند است، سلته که یک نیم تنه آستین دار مخملی می باشد و سوخمه که نیم تنه بدون آستین مخملی است تهیه می شود. به قبای که بر روی لباس های کردی پوشیده می شود و دارای چاک های بلند در دوطرف می باشد کوا می گویند. همچنین به شلوار نخی گشاد کردی ، شووال گفته می شود.

پوشش های محلی اقوام با توجه به نوع آب و هوا و وضعیت جغرافیایی که در آن زندگی می کنند تهیه می گردد. مردان کرد به خاطر تردد در مسیرهای سخت کوهستانی معمولا از لباس های گشاد استفاده می کنند که شامل کراس ، کوا(بالاتنه) شال کمر، سورانی و پاتول ( شلوار گشاد )است همچنین به کفش های مخصوص و دست دوز مردان کرد کلاش می گویند.

لباس آذری که معمولا از پارچه های ابریشم و ترمه در رنگ های شاد دوخته می شود نماد شجاعت و دلاوری است. لباس های آذری از سه بخش تن پوش، سرپوش و پاپوش تشکیل شده اند. سرپوش زنان آذری شامل کلاه، شال، روسری، عرقچین، چارقد و آلا چارشاب ( چادر رنگی) است و تن پوش آنها از یک پیراهن بلند به نام کوینک و لباسی مخملی که بر روی کوینک پوشیده میشود و معروف به جبکن می باشد و همچنین دن (پیراهن)، شلته(دامن کوتاه)، جلیقه، خود (کت معمولی) و یل(کتی با پارچه مخمل و ترمه) تشکیل شده است.

لباس مردان آذری شامل عرقچین، کوینک، کلاه، چاروق و آرخالق (کت بلند) می باشد.
لباس آذری که معمولا از پارچه های ابریشم و ترمه در رنگ های شاد دوخته می شود نماد شجاعت و دلاوری است. لباس های آذری از سه بخش تن پوش، سرپوش و پاپوش تشکیل شده اند. سرپوش زنان آذری شامل کلاه، شال، روسری، عرقچین، چارقد و آلا چارشاب ( چادر رنگی) است و تن پوش آنها از یک پیراهن بلند به نام کوینک و لباسی مخملی که بر روی کوینک پوشیده میشود و معروف به جبکن می باشد و همچنین دن (پیراهن)، شلته(دامن کوتاه)، جلیقه، خود (کت معمولی) و یل(کتی با پارچه مخمل و ترمه) تشکیل شده است.

لباس مردان آذری شامل عرقچین، کوینک، کلاه، چاروق و آرخالق (کت بلند) می باشد.
گیلان دارای سه نوع لباس محلی است که در منطقه غرب گیلان به نام تالشی ، منطقه شرق به نام قاسم آبادی و در مرکز گیلان به نام رسوخی معروف است. در این میان لباس قاسم آبادی دارای قدمت و اصالت بیشتری می باشد. این لباس از سه بخش روسری بنام مندیل که به جای کلاه استفاده می شود، جلیقه که با سکه تزئین می گردد و دامن نواردوزی بسیار زیبا تشکیل شده است.

نوع دیگری از لباس های گیلکی شامل لچک یا روسری محلی که زنان گیلان به سر می کنند، الجاقبا یا چادر شب که زنان در کوهستان های شرقی این استان از آن استفاده می کنند، شلیته یا دامن های کوتاه و پرچین زنانه و شلار دامن های چین داری است که در مرکز و شرق گیلان از آن استفاده می شود.

لباس محلی مردان گیلک شامل کت پشمی بنام چوخا، کفش مخصوص بنام چوموش، شال، شلوار، پیراهن نخی و کلاه می باشد.

لباس محلی مازندارن از رنگ های شاد و سرزنده دوخته می شود. پوشش زنان این استان از دامن های پرچینی بنام شلیته ،جومه (پیراهن بلند)، چادر شو، نیم ساق ، چارقد یا روسری گل گلی، مندل، نوعی کلاه به نام سراقوچ تشکیل شده است. لباس های مردان مازندران از کلاه، جومه، تنبان و لباده یا تن پوش بلند و جوراب های بلند تشکیل شده است.

شاید بتوان دوره‌ی قاجاریه را مبدا اصلی تغییر در فرهنگ و پوشش اقوام ایرانی نام‌گذاری کرد. تجربه‌ی تلخ شکست از روسیه، رفت‌و‌آمد خارجی‌ها به ایران، بالا رفتن امکان تحصیل در خارج از کشور و اعزام دانشجویان و آشنا شدن آن‌ها با فرهنگ غرب از دلایل اصلی تغییر سبک پوشش در ایران به شمار می‌رود. هم‌چنین تغییر پوشش زنان اندرونی _ که نمادی برای دیگر زنان ایرانی بودند _ به سبب مسافرت‌های ناصرالدین شاه ، همه سبب تغییر فرهنگ در پوشش ایرانیان شد.

تاثیر پهلوی بر لباس محلی ایران:
در زمان پهلوی نیز شاهد تغییراتی به دلیل حضور خارجی‌ها و رفت‌وآمدهای رضاشاه به فرنگ بودیم. در آن دوران زنان در جامعه فعالیت‌های بیش‌تری داشتند و همین فعالیت‌ها باعث شده بود تا نتوانند از لباس محلی خود استفاده کنند؛ زیرا لباس‌های فرنگی و جدید راحتی بیش‌تری داشت. مثلا یک بانوی گیلکی با دامن چین‌دار سنگین، نمی‌توانست به کلاس درس برود. با این حال بسیاری از زنان، پوشش محلی اقوام خود را داشتند؛ پس از مدتی، وضع قوانین جدید، تمامی زنان و مردان را مجبور به استفاده از پوشش فرنگی کرد. ورود اجناس گوناگون و خیاط‌های اروپایی کم‌کم تغییرات مهمی در وضع پوشش ایرانیان به وجود آورد. تغییرات سبک پوشش آغاز شد و مد روز بودن دلیلی بر داشتن طبقه‌ی اجتماعی بالاتر به حساب آمد

پس از روند تغییر پوشش در قرن اخیر، امروزه استفاده لباس محلی بسیار کم‌رنگ شده است. هرچند اکنون ما می‌دانیم که نوع پوشش سنتی، طبقه‌ی اجتماعی پایین را نشان نمی‌دهد و اتفاقا در برخی موارد، نمایان‌گر اصالت است. اما نمی‌توان منکر آن شد که در دنیای مدرن امروزی استفاده از لباس محلی بسیار دشوار است. امروزه روستاهای کوچک و بعضی از شهرها هنوز از لباس‌های محلی خود استفاده می‌کنند، اما نمی‌توان قومی را نام برد که تمامی اهالی آن چه در شهر و چه روستا، لباس محلی خود را بپوشند.

بیش‌تر اقوام در مراسم عروسی خود، از لباس‌های محلی‌شان استفاده می‌کنند. پوشیدن این لباس‌ها در روستاها هنوز مرسوم است و در شهرهای کوچک هم هنوز افراد مسن، آن‌ها را می‌پوشند. اما لباس‌های محلی، راحتی لباس‌های مدرن را ندارند و یک اصل مهم مدرنیته، راحتی است.

لباس محلی در ایران امروزی، جای خود را به مدهای غربی داده که البته نمی‌توان گفت خوب است یا بد. هر روز از علاقمندان به لباس محلی کاسته شده و پوشش‌های امروزی جایگزین آن می‌شود.

استفاده از لباس محلی در دنیای مدرن سخت، اما امکان‌پذیر است. در کشمکش‌های الهام گرفتن و یا استفاده از لباس محلی در زندگی و استایل مدرن، نظرات موافق و مخالفی وجود دارد. عده‌ای معتقدند لباس‌های محلی قدیمی باید به همان شکل اصلی خود حفظ شوند و تغییر، اصالت آن‌ها را از بین می‌برد. آن‌ها می‌گویند ما می‌خواهیم از گذشته‌ی خود الهام بگیریم، اما صرفا یک کپی بی‌ارزش از آن را نشان می‌دهیم. چیزی را در زمان حال خلق می‌کنیم که از گذشته‌ی ما هم عقب‌تر است.

از طرفی عده‌ای دیگر معتقدند زمان در حال گذر است و جامعه و زندگی اجتماعی نیز تغییر می‌کند؛ پس عجیب نیست که لباس پوشیدن ما هم دست‌خوش تغییراتی شود. چه بهتر است که ما در همین تغییرات، از لباس‌های محلی الهام بگیریم و آن‌ها را فراموش نکنیم. ما با این کار فقط آن‌ها را متناسب با زندگی امروزی می‌کنیم.

امروزه مرز بین الهام و تقلید بسیار محو شده است. اگر به کارهایی که الان وجود دارند و ادعا می‌کنند که از لباس محلی الهام گرفته شده‌اند نگاه کنیم، می‌بینیم که آن‌ها نه تنها یک اثر الهام گرفته شده نیستند، بلکه به درستی کپی و تقلید هم نشده‌اند. برای مثال طراح ایرانی را می‌بینیم که از پارچه‌ی لباس‌های ترکمنی برای بالاتنه‌ی طرح خود استفاده کرده و ادعا می‌کند که از لباس اقوام ترکمن الهام گرفته است. این کار نه یک تقلید و کپی کامل است، نه الهام گرفتن. عملا اسمی برای آن نمی‌شود گذاشت.